19 lipca 1989 roku Ryszard Kaczorowski został zaprzysiężony na urząd Prezydenta RP na uchodźstwie – był ostatnim, który pełnił tę funkcję. Od września 1939 r. do grudnia 1990 r. urząd ten sprawowało sześciu mężów stanu. Kim byli ludzie, których życie to przykład wierności i oddania Ojczyźnie, ludzie którzy tak kochali swój kraj, że nigdy nie zaprzestali starań o jego wyzwolenie spod sowieckiej okupacji?
Prezydent czasów wojny
Urodził się w 1885 r. w miejscowości Kutaisi w Gruzji, w której osiedlił się jego dziadek odbywający tam część kary po udziale w powstaniu styczniowym. W II Rzeczpospolitej był jednym z prominentnych polityków, trzykrotnie zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych, był wojewodą i marszałkiem senatu. Po klęsce kampanii wrześniowej Ignacy Mościcki wyznaczył go na swojego następcę na stanowisku prezydenta (po rezygnacji Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego). 30 września 1939 r. został zaprzysiężony w Paryżu na Prezydenta RP – tym samym został pierwszym Prezydentem RP na uchodźstwie. Obejmując na obczyźnie stanowisko głowy państwa – pozbawionego terytorium, ale uznawanego przez sojuszników – przyjmował odpowiedzialność za walkę o odzyskanie niepodległości. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. przeniósł się wraz z rządem do Wielkiej Brytanii. W grudniu 1942 r. wystosował list do papieża Piusa XII, w którym prosił Watykan o upomnienie się o prześladowanych Polaków i Żydów. Po zakończeniu wojny nie złożył urzędu, przedłużając tym samym działalność suwerennej państwowości II Rzeczypospolitej, mimo że społeczność międzynarodowa w większości uznała legalność władz komunistycznych w Polsce. Zmarł 9 czerwca 1947 r. w Ruthin w Walii.
Najdłużej urzędujący Prezydent RP na uchodźstwie
Urodził się w 1883 r. w Warszawie. Był politykiem i dyplomatą, dwukrotnie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych. W czerwcu 1947 r., po śmierci Władysława Raczkiewicza, objął urząd prezydenta RP na uchodźstwie. Zgodnie z Konstytucją, sprawował go aż do śmierci w 1972 r. W trakcie długiego okresu jego prezydentury doszło do sporów i podziału w środowisku emigracyjnych elit i utworzenia Rady Trzech – konkurencyjnego ośrodka przypisującego sobie uprawnienia głowy państwa. Zaleski wyznaczył na swego następcę Stanisława Ostrowskiego. Po jego śmierci, 7 kwietnia 1972 r., Rada Trzech rozwiązała się uznając legalność jego nominacji.
Żołnierz, który został Prezydentem
Urodził się w 1892 r . we Lwowie, był synem powstańca styczniowego. Z wykształcenia lekarz. W czasie I wojny światowej żołnierz Legionów i Wojska Polskiego. Przed II wojną światową pełnił funkcje posła na Sejm i prezydenta Lwowa w latach 1936–1939. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany i więziony przez NKWD we Lwowie i w Moskwie. Zwolniony na mocy amnestii po pakcie Sikorski-Majski. Dołączył do armii Andersa, z którą wydostał się ze Związku Sowieckiego i przeszedł cały szlak bojowy. Po wojnie osiadł w Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził praktykę lekarską, brał udział w życiu politycznym i społecznym emigracji, był członkiem towarzystw i organizacji naukowych. W 1972 r. objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie, który piastował do 1979 r. Zmarł 22 listopada 1982 r. w Londynie.
Jego życie to świadectwo, że polityka to służba krajowi
Urodził się w 1891 r. w Zakopanem, w znanej wielkopolskiej rodzinie. Uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplomata, od 1934 r. ambasador RP w Wielkiej Brytanii. Na podstawie dokumentów dostarczonych do Londynu przez kuriera Jana Karskiego i potwierdzonych jego świadectwem, Edward Raczyński przygotował i przedstawił aliantom szczegółowy raport na temat Holokaustu. W sierpniu 1944 r. bezskutecznie apelował o pomoc dla Powstania Warszawskiego. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji, pełniąc funkcję nieoficjalnego przedstawiciela władz RP przy rządzie brytyjskim. W 1979 r. objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie, który piastował do 1986 r. Edward Raczyński był najstarszym (złożył urząd w wieku 95 lat) oraz najdłużej żyjącym (101 lat) Prezydentem RP. Zmarł 30 lipca 1993 r. w Londynie.
Jeden z najwybitniejszych działaczy emigracji politycznej
Urodził się w 1913 r. w Bielinach Kapitulnych. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Był harcerzem i uczestnikiem wojny obronnej 1939 r. Po ewakuacji Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii służył w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej gen. Stanisława Maczka w Szkocji, a następnie, w Sztabie Głównym Polskich Sił Zbrojnych. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii, pracował społecznie, aktywnie uczestniczył w życiu politycznym emigracji. W latach 1976–1986 był premierem rządu RP na obczyźnie. W 1986 r. objął urząd Prezydenta RP na uchodźstwie. Zmarł nagle w lipcu 1989 r. w Londynie.
Człowiek, którego życie było służbą
Urodził się w 1919 r. w Białymstoku. Od najmłodszych lat związany z harcerstwem. W 1940 r. został aresztowany przez NKWD i skazany na karę śmierci. Po stu dniach w celi śmierci władze ZSRR zmieniły wyrok na 10 lat łagru. Przebywał na Kołymie aż do podpisania Układu Sikorski-Majski, dzięki któremu wyszedł na wolność. W 1942 r. wstąpił do Armii Polskiej w ZSRR i walczył m.in. pod Monte Cassino. Po zakończeniu wojny osiadł w Wielkiej Brytanii. Urząd głowy państwa objął w 1989 r. Ponieważ uznał wybory prezydenckie w 1990 r. za wyraz osiągniętej przez Polskę wolności i demokracji, podjął decyzję o zakończeniu działalności władz RP na emigracji. Zginął tragicznie w katastrofie smoleńskiej w 2010 r. – w drodze na uroczystości rocznicowe Zbrodni Katyńskiej.
Zapewnienie prawno-międzynarodowej ciągłości państwa polskiego – to główny cel Rządu RP na uchodźstwie, który działał w latach 1939-1990. Polski rząd emigracyjny był swego rodzaju fenomenem okresu II wojny światowej. Traktowany jest jako legalna kontynuacja władzy II Rzeczypospolitej. Przyczynił się m.in. do scalenia polskiego podziemia niepodległościowego w ramach struktur Związku Walki Zbrojnej, który później przeobraził się w Armię Krajową. Jakie były okoliczności jego powstania? Kim byli ludzie, którzy tworzyli „Polskę poza Polską” i jakie były ich cele?
We wrześniu 1939 r., po tym jak III Rzesza i Związek Radziecki napadły na Polskę, chcąc uniknąć niewoli i nie dać się zmusić do kapitulacji, władze kraju były zmuszone opuścić tereny Rzeczpospolitej. Stało się to w nocy z 17 na 18 września, kiedy to Prezydent RP Ignacy Mościcki, Naczelny Wódz marszałek Edward Rydz-Śmigły i premier Felicjan Sławoj-Składkowski przekroczyli granicę polsko-rumuńską, po to by dotrzeć do Francji. Pomimo układu sojuszniczego z Rumunią politycy zostali internowani. Konieczne do dalszego funkcjonowania kraju było więc wyznaczenie władz, które znajdowałyby się poza zasięgiem agresorów. 25 września 1939 r. Prezydent Ignacy Mościcki skorzystał z uprawnień, które dawała mu Konstytucja kwietniowa, i wyznaczył swojego następcę – Bolesława Wieniawę-Długoszowskiego, ambasadora RP we Włoszech, który nominacji nie przyjął. Ostatecznie urząd prezydenta objął Władysław Raczkiewicz.
Patronat Narodowy Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy w Stulecie Odzyskania Niepodległości
Organizatorzy
Partnerzy
Patroni medialni
Projekt realizowany w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości oraz odbudowy polskiej państwowości
Strona wykorzystuje pliki cookies. Dalsze korzystanie z portalu oznacza zgodę na ich przechowywanie lub uzyskiwanie dostępu do informacji przez Administratora zgodnie z ustawieniami przeglądarki, z której korzystasz. Więcej informacji
The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.